tekstlogo

LITTLE CHILDREN



Zoals Nederland vele VINEX-wijken kent vol huisje-boompje-beestje, zo heeft Amerika zijn suburbs: welvarende en keurig aangeharkte buitenwijken voor de blanke Amerikaanse middenklasse. In zo’n microkosmos speelt LITTLE CHILDREN zich af, een psychologisch drama dat focust op het wel en wee van twee gezinnen. Ogenschijnlijk happy families, maar ondertussen broeit het behoorlijk onder het oppervlak. Er ontstaat dan ook een overspelige relatie tussen de vrouw uit het ene gezin en de man uit het andere gezin.

De vrouw heet Sarah (Kate Winslet), een dertiger die wegkwijnt in een vastgelopen huwelijk en in de zorg voor haar jonge dochtertje Lucy. Haar man Richard heeft een drukke baan, terwijl Sarah als huisvrouw niet verder komt dan wezenloze gesprekken met haar buurvrouwen op het speelpleintje van hun kinderen. Niet zo heel vreemd dus dat zij zich aangetrokken voelt tot de bijzonder knappe buurtbewoner Brad (Patrick Wilson), want haar leven kan wel wat spannng en verdieping gebruiken. Brad zelf is na een gesjeesde rechtenstudie huisman geworden en heeft een vreugdeloos huwelijk met Kathy (Jennifer Connelly uit REQUIEM FOR A DREAM), een succesvolle documentairemaakster die veel van huis is. Wat begint met onschuldige gesprekjes en uitjes met hun kinderen naar het zwembad, eindigt in een heimelijke bedrelatie tussen Sarah en Brad. Maar zoiets is natuurlijk not done in hun brave buurt.

LITTLE CHILDREN geeft een prachtig beeld van een gedoemde relatie. Gewaagd is dat regisseur Todd Field ervoor koos om alle gebeurtenissen te laten becommentariëren door een voice-over. Bij de meeste films is dat een zwaktebod, maar dankzij de licht spottende toon werkt het dit keer wonderwel effectief en relativerend. Net als in zijn sterke debuut IN THE BEDROOM, een integere film over rouwverwerking, bewijst Field dat hij een heel goede acteursregisseur is. Daardoor zien we geen filmsterren die tobbende dertigers proberen uit te beelden, maar levensechte tobbende dertigers in een levensecht suburbia.

regie: Todd Field, USA 2006.
met: Kate Winslet, Patrick Wilson, Jackie Earle Haley e.a. 130 min.
web: cinema.nl



RELATIEPROBLEMATIEK

Het verhaal van LITTLE CHILDREN wordt gekatalyseerd door overspel. Een dankbaar thema voor filmmakers, zie bijvoorbeeld het spannende FATAL ATTRACTION van Adrian Lyne of het grappige INTOLERABLE CRUELTY van de gebroeders Coen. Maar overspel is natuurlijk geen psychiatrisch thema, laat staan een psychiatrische stoornis. Dus misschien vraagt u zich af wat deze film te zoeken heeft in deze reeks? Het antwoord is eenvoudig: veel, heel veel.

In LITTLE CHILDREN vloeit het overspel namelijk voort uit de problemen die de beide echtbrekers hebben in hun eigen relatie. Dergelijke problemen komen vaak voor, want volgens de CBS-statistieken loopt in Nederland bijna éénderde van alle huwelijken uiteindelijk op de klippen. En relatieproblematiek kan wel degelijk gepaard gaan met psychische klachten. Denk maar aan stress, depressiviteit, slaapproblemen, alcoholmisbruik, seksuele problemen, geweld, etcetera - waarbij oorzaak en gevolg dikwijls door elkaar heen lopen.

De film illustreert dat relatieproblemen niet uit de lucht komen vallen en sterk gekoppeld zijn aan persoonlijke situaties. Dit maakt relatieproblematiek van oudsher het werkterrein van de sociale psychiatrie, die zich onder andere bezighoudt met problemen die mensen kunnen krijgen binnen hun gezin, hun familie en hun sociale of professionele netwerk. Daarnaast willen ook veel therapeuten zich op dit jachtterrein begeven. Maar therapie alléén zal relatieproblemen niet oplossen, al kan het partners wel helpen om zowel hun eigen als hun gezamenlijke problemen aan te pakken.

PEDOFIEL OF PEDOSEKSUEEL?

Eén van de verhaallijnen in LITTLE CHILDREN raakt aan de actualiteit in Nederland, waar in 2009 veel reuring ontstond door de kinderzedenzaak rond een Bossche zwemleraar. In de film draait een subplot om een veroordeelde pedofiel die zijn straf heeft uitgezeten en vervolgens weer terugkeert naar zijn ouderlijk huis. De bewoners in de buurt beschouwen hem echter als een paria en zijn bang dat hij zich zal vergrijpen aan hun kleine kinderen. Een voormalig politie-agent ziet het zelfs als zijn taak om de man uit de wijk te verwijderen.

Pedofilie blijft een zeer beladen onderwerp, dat zich eigenlijk niet leent voor een paar regels tekst. Bovendien is het een onderwerp waarover misverstanden bestaan. Bij pedofilie gaat het om een verlangen van een volwassene naar seksueel contact met (pre)puberale kinderen. Veel mensen gooien het echter op één hoop met pedoseksualiteit, waarvan sprake is als een volwassene daadwerkelijk seks heeft met een minderjarige. Pedoseksualiteit is in Nederland strafbaar. Pedofilie op zichzelf niet, maar een pedofiel die kinderporno in zijn bezit heeft zal natuurlijk wél juridisch worden vervolgd. Anders dan in de jaren zeventig wordt pedofilie tegenwoordig maatschappelijk vrijwel niet meer getolereerd. Niet in Nederland, en zeker niet in de VS.